ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ “MEIN KAMPF” TOY ADOLF HITLER

Στὴ μεγάλη πλειονότητα, ὁ λαὸς βρίσκεται κάτῳ ἀπὸ μιὰ διάθεσι καὶ μιὰ πνευματικη κατάστασι τόσο θηλυκὴ καὶ ναρκισσευόμενη…

Ἄν ἐξάλειφαν τὸν Ἄριο ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς Γῆς, ἕνα βαθὺ σκοτάδι θὰ ἐξαπλωνόταν πάνῳ της. Γιὰ μερικοὺς αἰῶνες ὁ πολιτισμὸς ποὺ αὐτὸς δημιούργησε θὰ ἀντανακλοῦσε ἀκόμη, ἀλλὰ τελικὰ ὁ κόσμος θὰ μετεβάλλετο σὲ μίαν ἀπέραντη ἔρημο.

Ἡ Ἀνθρωπότης ἔφτασε ἐδῷ ποὺ εἶναι σήμερα μόνο κάτῳ ἀπὸ συνεχεῖς πολέμους. Ἡ αἰώνια εἰρήνη θὰ τὴν ὡδηγοῦσε στὸν τάφο.

Ἀλλὰ τὸ κράτος δὲν ἔχει καμμία σχέσι μὲ τὶς οἰκονομικὲς συνθῆκες ἢ μὲ μία καθωρισμένη οἰκονομικὴ ἀνάπτυξι. Δὲν εἶναι ἡ συνένωσι τῶν συμβαλλομένων οἰκονομικῶς στοιχείων, μέσα σὲ μία περιοχὴ χωρὶς φραγμοὺς καὶ σύνορα, ποὺ ἔχει σὰν μοναδικὴ βάσι τὶς οἰκονομικὲς ἐπιτεύξεις· εἶναι ὁ ὀργανισμὸς μιᾶς κοινότητος ζωντανῶν ἀτόμων, ὁμοίων μεταξύ τους κατὰ τὴν φύσι καὶ τὴν ἠθική τους... ἡ οἰκονομία δὲν εἶναι παρὰ ἕνας ἀπ᾽ τοὺς ἀναρίθμητους ἀναγκαίους τρόπους γιὰ νὰ συμπληρωθῇ αὐτὴ ἡ προσπάθεια. Δὲν εἶναι ποτὲ οὔτε ἡ αἰτία οὔτε τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ κράτους, ἐκτὸς κι ἂν αὐτὸ τὸ τελευταῖο καταλήξει a priori στὴν καθιέρωσι μιᾶς ψεύτικης καὶ ἐνάντια στὴν φύσι βάσεως.

Ὅπως ἡ γυναῖκα πολὺ λίγο συγκινεῖται ἀπὸ τὶς ἀφῃρημένες ἐκδηλώσεις, ἐνῷ παραδίδεται μ᾽ ὅλη της τὴν ψυχὴ σὲ μία ὁλοκληρωτικὴ κατάστασι καὶ ὑποτάσσεται στὸν δυνατό, ἐνῷ κυριαρχεῖ πάνω στὸν ἀδύνατο, ἔτσι καὶ ἡ λαϊκὴ μάζα προτιμᾷ τὸν ἀφέντη ἀπ᾽ τὸν ἱκέτη καὶ αἰσθάνεται πιὸ ἱκανοποιημένη μὲ μία θεωρία ποὺ δὲν παραδέχεται καμμιὰν ἄλλη πλάι της ἀπὸ τὴν φιλελεύθερη ἀνεξιθρησκία. Ἡ ἀνεξιθρησκία τῆς προκαλεῖ τὸ συναίσθημα τῆς ἐγκαταλείψεως· δὲν ξέρει πὼς νὰ τὴν χρησιμοποιήσῃ

Οἱ λαοὶ ποὺ ἔχουν ἀναγάγει σὲ ἐπιστήμη κι ἐπάγγελμα, τὸ να γλιστροῦν σὰ παράσιτα ἀνάμεσα στὴν ὑπόλοιπη ἀνθρωπότητα καὶ νὰ βάζουν κάτω ἀπὸ διάφορες προφάσεις, νὰ ἐργάζωνται οἱ ἄλλοι γι᾽ αὐτούς, δημιουργοῦν κράτη χωρὶς ἡ παραμικρὴ ἔκτασι νὰ τοὺς ἀνήκει πραγματικά. Αὐτὴ ἡ περίπτωσι εἶναι χαρακτηριστικὴ στὸν λαὸ ποὺ ὁ παρασιτισμός του ἔχει δημιουργήσει τόσες συμφορὲς στὴν ἀνθρωπότητα: στὸν Ἰουδαϊκό λαό.

Στὴν πραγματικότητα ἡ θρησκεία τοῦ Μωϋσῆ δὲν εἶναι τίποτ᾽ ἄλλο παρὰ ἡ ἐπιστήμη τῆς διατηρήσεως τῆς ἰουδαϊκῆς φυλῆς.

Τὸ ἔνστικτο διατηρήσεως τοῦ εἴδους εἶναι ἡ πρώτη αἰτία τοῦ σχηματισμοῦ τῶν ἀνθρωπίνων κοινοτήτων. Ἀπ᾽ αὐτὸ τὸ γεγονὸς καὶ μόνο συνάγεται ὅτι τὸ κράτος εἶναι φυλετικὸς καὶ ὄχι οἰκονομικὸς ὀργανισμὸς.

Τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἐσωτερικὴ δύναμι ἑνὸς κράτους πολὺ σπάνια συμπίπτει μὲ τὴν μὲ τὴν ὑποτιθέμενη οἰκονομικὴ ἄνθισι, δείχνει μὲ ἐκπληκτικὸ τρόπο, πόσο οἱ δυνατότητες δημιουργίας καὶ διατηρήσεως ἑνὸς κράτους εἶναι ἐλάχιστα συνδεδεμένες μὲ τὴν οἰκονομία. Ἡ οἰκονομικὴ ἄνθησι -ἀναρίθμητα παραδείγματα μᾶς τὸ δείχνουν- φαίνεται περισσότερο σὰν νὰ ἐπισημαίνῃ ὅτι ἡ κατάπτωσι ἑνὸς κράτους πλησιάζει.

Μόνον οἱ ἡρωϊκὲς πράξεις ὑπῆρξαν πάντα οἱ στιγμὲς ὅπου τὰ ὑλικὰ ἐνδιαφέροντα τῶν ἀνθρώπων βρῆκαν ἕνα καταφύγιο. Ἀλλά, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ αὐτὰ τὰ τελευταῖα θὰ θελήσουν νὰ κατακτήσουν τὴν πρώτη θέσι, θὰ καταστρέψουν μόνα τους τὶς δυνατότητες τῆς ὑπάρξεώς τους. Κάθε φορὰ ποὺ ἡ πολιτικὴ δύναμι τῆς Γερμανίας ἀκολουθοῦσε ἀνιοῦσα γραμμὴ, ἡ στάθμη τῆς οἰκονομίας της ἀνέβαινε· ἐνῷ, ἀντιθέτως, κάθε φορὰ ποὺ ἡ οἰκονομία μόνη της προσπαθοῦσε νὰ καλύψῃ τὰ ἐνδιαφέροντα τοῦ λαοῦ καὶ νὰ ἐπισκιάσῃ τὶς ἰδεαλιστικὲς ἀρετές, τὸ κράτος καταβαραθρώθηκε καὶ συνεπῆρε σὲ πολὺ λίγο διάστημα καὶ τὴν οἰκονομία στὸν χαμό του.

Ποτὲ ἕνα κράτος δὲν στερεώθηκε πάνω στὶς βάσεις τῆς εἰρηνικῆς οἰκονομίας, ἀλλὰ πάντα δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸ ἔνστικτο αὐτοσυντηρήσεως τῆς φυλῆς, τὸ ὁποῖο ἐκδηλώνεται ἀναλόγως μὲ ἡρωϊσμοὺς ἢ μὲ ἴντριγκες· στὴν πρώτη περίπτωσι ἔχουμε τὰ κράτη Ἀρίων καὶ στὴν δεύτερη τὶς παρασιτικὲς κοινωνίες τῶν Ἑβραίων.