ΟΛΟΙ ΠΙΝΟΥΝ

Λέει ὁ Σπῦρος Παπαδόπουλος στὴν ἐκπομπή: «Ἐσεῖς ἐκεῖ πέρα πίνετε τίποτα; Ἔλα, σοβαρευτῇτε!»

Ἡ ἐπαρχία καμαρώνει ὅτι πίνει καὶ μετρᾶνε ποτήρια καὶ καραφάκια καὶ συναγωνίζονται καὶ τὴ λέει ὀ ἕνας στὸν ἄλλο. Ἡ Ἀθήνα γουστάρει νὰ πίνῃ, μὲ τὰ τυπάκια της τὰ highλίκια της τὰ ῥεμάλια της καὶ τὰ ἀλάνια της. Οἱ Βόρειοι πίνουνε σὰ μπεκρόλες. Οἱ Ῥῶσσοι κωλοπίνουνε. Οἱ Τοῦρκοι πίνουνε μὲ πόνο καὶ παράπονο. Οἱ Σλαῦοι γιὰ νερό. Οἱ Μουσουλμάνοι, ὰν δὲν τοὺς τὸ ἀπαγόρευε ἡ σκατένια θρησκεία τους, θὰ ᾖταν οἱ χειρότεροι ἀπ’ ὅλους τοὺς ἄλλους. Οἱ Πέρσες ἔχουν κάτι πολὺ ψαγμένα ποτᾶ, γιὰ πρίγκηπες. Οἱ Λατινοαμερικάνοι δὲν πίνουνε, καταπίνουνε. Οἱ Ἀράπηδες καὶ οἱ Τσιγγάνοι ὅλο χορό, πιῶμα καὶ καλὴ καρδιά. Στὴν Ἀμερικὴ δέ, ὅλες οἱ ἐθνικότητες καμαρώνουνε ὅτι «στὴ χῶρα τους πίνουν», ὅτι «εἶναι ἀλκοολικοί». Οἱ ἴδιοι οἱ Ἀμερικάνοι πίνουν σὰ χοάνες καὶ κάνουν ἀπροσαρμοστίλες καὶ γελᾶνε καὶ διασκεδάζουν. Τελευταία ξύπνησαν καὶ οἱ Ἰνδοὶ οἱ Κινέζοι καὶ οἱ Γιαπωνέζοι καί «βρῆκαν τὸ μυστικό», «ἔπιασαν τὸ νόημα», ἐκπολιτίστηκαν, ἀνεβῆκαν. Οἱ φοιτητές; Ἄσ’τους αὐτούς, αὐτοί «ἔχουν ξεφύγει», τή «ζοῦν τὴ ζωή τους». Ὅλοι πίνουν. Ὅλοι διασκεδάζουν. Ὅλοι ἀδυνατοῦν νὰ διασκεδάσουν χωρὶς τὸ Διόνυσο. Δὲν μποροῦν μόνοι τους. Ἀνελεύθεροι. Σκλάβοι ἐθελοντικὰ δηλαδή. Ἐθελοδουλία. Ὁ Παπαδόπουλος γελάει αὐτάρεσκα καὶ πονηρά. Τὰ ἔχει ὅλα ὑπὸ ἔλεγχο. Τὰ ξέρει ὅλα, δὲν ἔχει τίποτα ἄλλο νὰ μάθῃ σὲ αὐτὴ τὴ ζωή: Ἡ Ζωὴ εἶναι οἱ ἐμπειρίες, οἱ 5 αἰσθήσεις καὶ τὰ παραπέρα εἶναι παραμύθια. Πίνει. Πιῶμα καὶ γαμῆσι. Αὐτὰ εἶναι. Μεταμοντερνισμός. Ἡ Νέα Ἐποχή, ἡ Μεταπολεμική. Ἡ ζωὴ εἶναι ἐλαφριά, εἶναι ἀνεύθυνη, εἶναι γιὰ μᾶς. Ὁ Σπῦρος Παπαδόπουλος, αἰσθάνεται πληρότητα στὴ ζωή, εἶναι ἄρχοντας. Τὰ ἔχει καταλάβει ὅλα ὁ πονηρός, ξέρει πράγματα ποὺ τὰ ἔχουν ἀνακαλύψει λίγοι. Πίνει. Ὅλοι πίνουν.