ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ & ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΙΣ (ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΟΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΝ)

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΕΑΡΧΟΣ


Ὡρισμέναι πρωτοχριστιανικαὶ ὁμᾶδες ἀπεδέχοντο τὴν μετενσάρκωσιν. Σήμερον, ὑπάρχουσί τινες αἱρετικαὶ ὀργανώσεις ἐντὸς τοῦ Χριστιανικοῦ ἰδεολογικοῦ χώρου (καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα), αἱ ὁποῖαι ἐνστερνίζονται τὴν μεταφυσικὴν ταύτην θέσιν.

Κατωτέρω παρατίθενται δύο χαρακτηριστικὰ εὐαγγελικὰ ἀποσπάσματα, ἅτινα ὑποδεικνύουσι σαφῶς τὸ ἀσυμβίβαστον τῆς Χριστιανικῆς διδασκαλίας πρὸς τὴν θεωρίαν τῆς μετενσαρκώσεως, προσεγγίζεται δὲ παρεμπιπτόντως τὸ δογματικῶς νεφελῶδες εἰς τὸν Χριστιανισμὸν ζήτημα τῆς μεταθανατίου καταστάσεως καὶ τύχης τῆς ψυχῆς:

«Ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. Καὶ ἐν τῷ ᾅδη ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ» (Λουκᾶς, ΙΣΤ' 22)

ἀπόδοσις:

«Συνέβη δὲ νὰ ἀποθάνῃ ὁ πτωχὸς καὶ νὰ μεταφερθῇ ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους εἰς τὰς ἀγκάλας τοῦ Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. Καὶ εἰς τὸν ᾅδη ἐσήκωσε τὰ μάτια του, ἐνῷ ἐβασανίζετο, καὶ βλέπει τὸν Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρυὰ καὶ τὸν Λάζαρον νὰ ᾗναι εἰς τὰς ἀγκάλας του»


«Καὶ καθ᾽ ὅσον ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις» (Πρὸς Ἑβραίους Θ' 27)

ἀπόδοσις:

«Καὶ καθὼς ἐπιφυλάσσεται εἰς καθένα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀποθάνῃ μίαν φοράν, ὕστερα δὲ ἀπὸ τὸν θάνατον ἐπακολουθεῖ κρίσις»


Τὸ πρῶτον ἀπόσπασμα συνιστᾷ τμῆμα τῆς παραβολῆς τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου. Ἐνταῦθα, ὑποστηρίζεται ἡ ἄμεσος μετάβασις τῶν τεθνεώτων εἰς τὸν Παράδεισον ἢ τὴν Κόλασιν. Ὅθεν, ἀποκλείεται ἡ δυνατότης μετενσαρκώσεως τόσον διὰ τοὺς ἀγαθοὺς ὅσον καὶ διὰ τοὺς ἀμαρτωλούς. Τὸ δεύτερον χωρίον εἶναι ἔτι σαφέστερον, ἀφοῦ δηλοῦται κατηγορηματικῶς ὅτι τοὺς ἀνθρώπους ἀναμένει εἷς καὶ μόνος θάνατος.

Λίαν ἐνδιαφέρουσα, ἐν τούτοις, εἶναι ἡ ἀντίθεσις τοῦ πρώτου ἀποσπάσματος πρὸς τὴν κυρίαρχον ἐν τοῖς Εὐαγγελίοις ἰδέαν ὅτι ἡ μετάβασις ἑκάστου εἰς τὸν Παράδεισον ἢ τὴν Κόλασιν θὰ συντελεσθῇ μετὰ τὴν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν κατὰ τὴν Δευτέραν Παρουσίαν τοῦ Yoshua. Οὐσιαστικῶς, δῆλα δή, αὐτὸ τὸ ἀπόσπασμα ἀντιστρατεύεται τὸ δόγμα τῆς μελλούσης ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν καὶ τῆς μαζικῆς Τελικῆς Κρίσεώς των, ἀφοῦ ὁ καθεὶς θὰ ἔχῃ ἤδη κριθῇ ἀμέσως μετὰ τὸν θάνατό του (θὰ ἦτο ἐντελῶς γελοῖον νὰ ἰσχυρισθῇ κάποιος ὅτι, καίτοι εὑρισκόμεναι ἤδη αἱ ψυχαὶ εἰς τὸν Παράδεισον καὶ τὴν Κόλασιν, θὰ ἐπανεισαχθῶσιν εἰς τὰ ἀνεστημένα των σώματα, διὰ νὰ κριθῶσι διὰ δευτέραν φοράν, ὥστε νὰ ἐπιστρέψωσι πάλιν εἰς τὰς αἰωνίους κατοικίας των). Ἡ θέσις περὶ ἀμέσου μετὰ τὸν θάνατον κρίσεως συναντᾶται καὶ εἰς τὸ δεύτερον ἀπόσπασμα.

Εἰς τὸν ἀντίποδα, ἡ θεμελιώδης πίστις εἰς τὴν μέλλουσαν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν γεννᾷ ἓν μέγα δογματικὸν πρόβλημα, τὸ ὁποῖον συνοψίζεται εἰς τὸ λίαν σκανδαλιστικὸν ἐρώτημα: «Καὶ ποὺ εὑρίσκονται αἱ ψυχαὶ κατὰ τὸ χρονικὸν διάστημα μεταξὺ θανάτου καὶ δευτέρας παρουσίας;». Ἡ φαιδροτάτη ἀπάντησις τῶν θεολόγων εἶναι ὅτι αἱ μὲν ἀγαθαὶ ψυχαὶ προγεύονται τὴν αἰώνιον μακαριότητα, αἱ δὲ ἀμαρτωλαὶ τὰς ἀντιστοίχους μελλοντικὰς τιμωρίας των:

«Μερικές ψυχές βρίσκονται (μετά τις σαράντα ήμέρες) σε μία κατάσταση πρόγευσης της αιώνιας αγαλλίασης και μακαριότητας, ενώ άλλες σε μία κατάσταση τρόμου εξαιτίας των αιώνιων μαρτυρίων τα όποια θα υποστούν πλήρως μετά την Τελική Κρίση. Μέχρι τότε εξακολουθεί να υπάρχει δυνατότητα αλλαγής της κατάστασής τους, ιδιαιτέρως μέσω της υπέρ αυτών προσφοράς της Αναίμακτης Θυσίας (μνημόσυνο στη Θεία Λειτουργία), και παρομοίως μέσω άλλων προσευχών».

Ἐδῷ, ἄξιον σαρδονίου μυκτηρισμοῦ εἶναι καὶ τὸ δόγμα, καθ᾽ ὃ αἱ ψυχαὶ τῶν ἀμαρτωλῶν δύνανται νὰ σωθῶσι διὰ τῶν μνημοσύνων καὶ τῶν προσευχῶν τῶν συγγενῶν καὶ ἀγαπημένων των.